Een noodlottig ongeval
Gisteravond zei het weerbericht dat er mist zou zijn in de vroege ochtend.
Pas om half 8 schrok ik wakker. Oef, verslapen. De webcam liet een beetje mist en prachtig licht zien. Snel, kleren aan, koffie naar binnen gieten en op pad.
In de bocht van snelweg naar snelweg keerde een eend richting mijn auto. Uit- en ontwijken kon niet meer. Nee! riep ik uit. En ‘sorry’.
In de minuten daarna, terwijl ik vocht tegen tranen, besloot ik in de stad te gaan wonen, de auto weg te doen en mijn bijdrage te leveren aan meer ruimte voor al het andere wat groeit en leeft. Minder moordenaar te worden.
Het fluweelzachte wad waar het licht zacht over strijkt wacht. Nog heel even en het is weer verborgen onder een laagje water. Het komt snel op. Er vliegt een meeuw over. Zijn schaduw op het wad.
De rosse grutto’s prikken met hun lange snavels nog snel in de bodem. Opvetten voor de lange trek straks. De visdiefjes doen hun naam eer aan. De fortuinlijke met vis wordt schreeuwend achtervolgt. Over de stenen banjert een wulp. Bijna onzichtbaar. Ze hebben dezelfde kleur.
Tussen de stenen langs het pad staan de meest prachtige planten.
Een kokmeeuw vliegt voorbij. Zijn kopje al bijna klaar voor de herfst.
Het ontroert. Altijd weer. De uitgestrekte nietsheid waar zoveel is.
Om half elf, terwijl de toeristen langzaam het gebied weer over nemen, besluit ik terug te gaan. Zit nog even op een bankje en denk aan eend, wiens leven ik nam. Het voelt als een ommekeer. Langzaam tekent zich iets af en rijpt er een plan. Voor de toekomst. Ooit. Misschien.