12 juni
Alle seinen op rood.
Het jaar dat alles kapot gaat. De blikopener. Die was ongeveer 30 jaar oud. De fietspomp. Waarschijnlijk ook zoiets. De vouwfiets. Geen idee hoe oud. De auto. Die is 16. Ikzelf. Het oudst van alles.
Dus ging ik een nieuwe fietspomp kopen. En citroenen en eieren en afwasmiddel. Dat waren niet zo veel stappen.
De auto was eerst vrij ernstig kapot en werd gemaakt. Maar sinds een paar weken kwam er weer een onheilspellend geluid uit. Met de muziek op standje hard is dat een poosje te negeren, maar vandaag net voor ik de fietspomp kocht werd het toch te onheilspellend. De garage had het druk, maar ik mocht even langskomen. Inplannen kon over anderhalve week ongeveer. Het was waarschijnlijk niet het vliegwiel. Mogelijk iets met een klapperende distributieriem. Of het veilig was om te rijden? Hij keek bedenkelijk. Oke, dan ga ik de tandarts afbellen. Laat ‘m anders maar hier en dan kijken we of we het tussendoor kunnen doen. Geen haast, zei ik en begon aan mijn dagelijkse wandeling.
Terwijl ik mezelf tussen de wandelende en fietsende Duitsers laveerde, bedacht ik dat het volgende huis op redelijke fietsafstand van een stad(je) moet zijn. Met mijn favoriete supermarkt. Met een treinverbinding naar de rest van de wereld. In een weiland met zicht op horizon en eventueel een bos waar je vanuit huis zo in loopt. Met onverharde paden en eeuwige herfstgeur.
Nou ja, misschien is dat allemaal een beetje te veel van het goede gevraagd?
Ik liep over de nieuwe paden door het parkje met de verfrissende geur van hondenpoepjes in mijn neus en mijmerde verder. Over de toekomst. Dat ik volgend jaar misschien wel weer ergens in loondienst moet als de btw naar 21% gaat en er verplicht verzekerd moet worden. Dat kunst dan een hobby wordt.
Het werd een roerig wandelingetje.
Morgen weer een zenwandeling langs meer enzo.
En dat kan inmiddels ook weer verder weg, want heel lief hebben ze ‘m vandaag al tussendoor gedaan.
3065 stappen, 2,3 km, 28 minuten
4444 stappen, 3,3 km, 41 minuten
